Prześlij tekst

Wytyczne dla autorów

Wskazówki dla autorów i tłumaczy przygotowane na podstawie Instrukcji przygotowania materiału do wydania dla Wydawnictw Uniwersytetu Warszawskiego (WUW)

Tekst zasadniczy
a. Podział na rozdziały i podrozdziały powinien być stosowany konsekwentnie z oznaczeniem numeru rozdziału (podrozdziału) i jego tytułu; powinien być zgodny z przyjętą koncepcją organizacji treści artykułu.
b. Wyróżnienia merytorycznie uzasadnione, jednolite i konsekwentnie stosowane: pogrubienia (dla oznaczenia wyróżnianych symboli, fontów, pojęć itp. w pracach językoznawczych, matematycznych i in.), kursywa (dla tytułów, definiowanych pojęć, nowych terminów), rozspacjowanie (fragmenty tekstu nie dłuższe niż jeden wiersz, nie wolno spacjować dat), kapitaliki.

Cytaty
a. Cytaty występujące w obrębie tekstu należy ujmować w cudzysłów, pisać tekstem prostym, a w przypisie podać informację o źródle. Jeżeli w ramach cytatu ujętego w cudzysłów występują fragmenty mające własny cudzysłów (cytat w cytacie), należy ten ostatni zastąpić tzw. żabkami « ».
b. Cytaty dłuższe należy wydzielić z tekstu głównego i pisać od nowego akapitu, bez cudzysłowów, mniejszym niż tekst główny stopniem pisma (Times 11), tekstem prostym. Na końcu należy zamieścić numer przypisu lub odwołanie w nawiasie okrągłym.
c. Wyrazy lub zwroty wprowadzone do cytatu należy ujmować w nawiasy kwadratowe i opatrywać informacją, od kogo pochodzi dane uzupełnienie, podaną wewnątrz nawiasu (np. inicjały autora, przyp. aut., przyp. tłum.).
d. Opuszczenie fragmentu tekstu w cytacie, rozpoczęcie cytatu od środka zdania lub urwanie cytatu przed końcem zdania należy zasygnalizować trzema kropkami w nawiasie kwadratowym […].
e. Jeżeli między dwiema częściami cytatu opuszczono fragment dłuższy niż dwie strony, należy traktować taki przypadek jako dwa odrębne cytaty, ująć w osobne cudzysłowy i opatrzyć własnymi odsyłaczami.
f. Występujące w tekście cytatu tytuły książek, dzieł sztuki, również należy wyróżnić kursywą. W przypadku wprowadzenia wyróżnień niepochodzących od autora cytowanego dzieła (czcionka półgruba, spacja, podkreślenie), należy określić ich autorstwo w nawiasie lub przypisie na stronie (np. podkreślenie moje. – A.A.).

Nazwy własne
a. Zapis nazw własnych, nazwisk, imion, nazw geograficznych itp. należy stosować wg zasad podanych w Uniwersalnym słowniku języka polskiego, t. 1-4, red. S. Dubisz, WN PWN, Warszawa 2003, Nowym słowniku poprawnej polszczyzny, red. A. Markowski, WN PWN, Warszawa 2005 i późniejsze, oraz Nowym słowniku ortograficznym, red. E. Polański, WN PWN, Warszawa 2005 i późniejsze; w wypadkach wątpliwych można zwrócić się do poradni językowej PWN http://www.słowniki.pwn.pl/poradnia.
b. W przypadku nazwisk pełne imię (nie inicjał) należy podawać w pierwszym wystąpieniu, potem samo nazwisko (bez inicjału). Wyjątek stanowią różne osoby o tym samym nazwisku – wtedy w kolejnych wystąpieniach zachowujemy inicjał imienia.

Materiał ilustracyjny
a. Ilustracje, wykresy i mapy wraz z opisami należy przygotować oddzielnie i ponumerować. Jeśli ilustracje będą przygotowane w formie elektronicznej, to nazwa pliku powinna być taka sama jak numer ilustracji w tekście. W tekście należy także oznaczyć tym numerem proponowane miejsce umieszczenia ilustracji. Podpisy pod materiał ilustracyjny mogą być umieszczone w tekście lub wszystkie razem oddzielnie.
b. Tabele mogą być umieszczone w tekście lub oddzielnie, wówczas powinny być oznaczone kolejnymi numerami, które należy wprowadzić w proponowanym miejscu umieszczenia tabeli w tekście.

Przypisy

1. Na dole strony:

a. numeracja w obrębie rozdziału lub całości pracy powinna być zgodna z przyjętą koncepcją artykułu;
b. najczęściej umieszczane na dole strony lub — jeśli zachodzi konieczność osobnego grupowania — na końcu rozdziału albo na końcu maszynopisu;
c. notka bibliograficzna wg przykładu:
J. Kowalski, Tytuł (kursywą), wyd. 2, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 1999, s. xx (ew. xx–xx, xx i nast.).
J. Kowalski, Tytuł (kursywą), „Prawo i Gospodarka” 1999, nr 5, s. xx (ew. xx–xx, xx i nast.).
{UWAGA: w pracach mat., fiz., chem. oraz psych. i socjol. dopuszczalna pisownia nazwy periodyku kursywą bez cudzysłowu}
J. Kowalski, Tytuł (kursywą), [w:] Tytuł pracy zbiorowej (kursywą), red. A. Nowak, Ossolineum, Warszawa–Wrocław–Łodź –Kraków 2000, s. xx–xx.
P. Davidson, Keynes and Money, [w:] Keynes, Money and Monetarism, red. R. Hill, Macmillan, London 1989, s. xx–xx.

2.  Odwołania w tekście w systemie Autor Rok

Autor rok, np.:
(Kowalski 2000)
(Kowalski 2000, Malinowski 2000)

Autor rok: strona, np.:
(Kowalski 2000: 123, Malinowski 2000: 123–124)
(Malinowski 2000: 123, 127, 435)

Autor inicjał imienia rok: strona (jeśli więcej autorów o tym samym nazwisku w obrębie całej książki), np.:
(Malinowska A. 2000: 123)

Autor, rok, rok, np.:
(Kowalski 2000, 2001)

Autor rok: strona, rok: strona, np.:
(Kowalski 2000: 123, 2001: 123–125)

Jeśli nazwisko pojawia się w zdaniu, to w odwołaniu tylko rok i strony:
Kowalski stwierdza, ………….. (2000: 123)

Redaktor rok: strona, np.:
(Cropsey, red. 1964: 234)

3. Skróty

cyt. za (Kowalski 2000, cyt. za Malinowski 2009: 123–124)
zob. także (Kowalski 2000: 123, zob. także Malinowski 2000: 123–124)
por. (por. Kowalski 2000: 123, Malinowski 2000: 123–124)
tamże – jeśli powtarza się odwołanie do tego samego autora: (tamże: 123) (nie ibidem, ibid.)

4. Zasady ogólne

a. zapis w nawiasie okrągłym
b. strony pełne (123–128; a nie 123–8)
c. lata pełne (1998–1999; a nie 1998–9)
d. półpauza (nie dywiz)

5.  Skróty i skrótowce

Wykaz skrótowców wg przykładu:

FBI – Federalne Biuro Śledcze (Federal Bureau of Investigation)
FDP – Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei)
FDR – Rewolucyjny Front Demokratyczny (Frente Democratico Revolucionario)
FIS – Islamski Front Zbawienia (Front Islamique du Salut)
FNLA – Narodowy Front Wyzwolenia Angoli (Frente Nacional de Libertacao de Angola)

Bibliografia:

1. Bibliografia załącznikowa wg przykładu

Książka autorska:
Kowalski J., Tytuł (kursywą), wyd. 2, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 1999.

Autor z redaktorem:
Benardete S., Encounters & Reflections. Conversations with Seth Benardete, red. R. Burger, The University of Chicago Press, Chicago 2002.

Zbiorówka (z redaktorem):
Ancients and Moderns: Essays on the Tradition of Political Philosophy in Honor of Leo Strauss, red. J. Cropsey, Basic Books, New York 1964.

Tłumaczenie polskie:
Bloom A., Umysł zamknięty. O tym, jak amerykańskie szkolnictwo wyższe zawiodło demokracje i zubożyło dusze dzisiejszych studentów, tłum. T. Bieroń, Wydawnictwo „Zysk i S-ka”, Poznań 1997.

Artykuł (rozdział itp.) w książce:
Davidson P., Keynes and Money, [w:] Keynes, Money and Monetarism, red. R. Hill, Macmillan, London 1989, s. xx–xx.

Artykuł w czasopiśmie:
Dannhauser W.J., Na powrót stać się naiwnym, tłum. P. Marczewski, „Przegląd Polityczny” 2007, nr 84, s. 138–143.

Internet:
Butterworth Ch. Leo Strauss in His Own Write: A Scholar First and Foremost.
http://www.bsos.umd.edu/gvpt/Theory/Transcript_Butterworth.pdf; dostęp: dd.mm.rrrr.

2. Bibliografia przy przypisach w systemie Autor Rok wg przykładu

Książka autorska:
Batniztky L. 2006. Leo Strauss and Emmanuel Levinas: Philosophy and the Politics of Revelation, Cambridge University Press, New York.

Autor z redaktorem:
Benardete S. 2002. Encounters & Reflections. Conversations with Seth Benardete, red. R. Burger, The University of Chicago Press, Chicago.

Zbiorówka (z redaktorem):
Cropsey J., red. 1964. Ancients and Moderns: Essays on the Tradition of Political Philosophy in Honor of Leo Strauss, Basic Books, New York.

Tłumaczenie polskie:
Bloom A. 1997. Umysł zamknięty. O tym, jak amerykańskie szkolnictwo wyższe zawiodło demokracje i zubożyło dusze dzisiejszych studentów, tłum. T. Bieroń, Wydawnictwo „Zysk i S-ka”, Poznań.

Artykuł (rozdział itp.) w książce:
Anastaplo G. 1999. Leo Strauss at the University of Chicago, [w:] Leo Strauss, the Straussians, and the American Regime, red. K.L. Deutsch, J.A. Murley, Rowman & LittleField Publishers, Inc., Lanham, s. 3–31.

Artykuł w czasopiśmie:
Dannhauser W.J. 2007. Na powrót stać się naiwnym, tłum. P. Marczewski, „Przegląd Polityczny” 2007, nr 84, s. 138–143.

Internet:
Butterworth Ch. 2010. Leo Strauss in His Own Write: A Scholar First and Foremost.
http://www.bsos.umd.edu/gvpt/Theory/Transcript_Butterworth.pdf; dostęp: dd.mm.rrrr.

Zasady ogólne dotyczące bibliografii:

a. W bibliografii załącznikowej porządkowanie prac tego samego autora alfabetycznie, z pominięciem przedrostków i rodzajników typu: de, von, der, die, das, a (an), the … (przy czym przyimki należy uwzględnić w ciągu alfabetycznym).
b. W bibliografii do przypisów autor rok porządkowanie kilku prac tego samego autora wg lat wydania (od najstarszej), a nie według alfabetu.
c. Nazwiska autorów powtarzamy (nie zastępujemy ich kreskiami).
d. Skróty: strona s. , numer nr, zeszyt z., tom t., red., tłum. (od nazw polskich).
e. Przy cytowaniu nazwisk rosyjskich inicjały liter rosyjskich Е, Ё, Ю, Я oddajemy: Je.; Jo.; Ju.; Ja.
f. W zapisie tytułów słowiańskich należy stosować transkrypcję (wg Słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego); literę Ё zapisuje się jako „jo” (Fiodorow, a nie Fiedorow).
g. Niepolskie znaki literowe umieszcza się zgodnie z alfabetem polskim, tak, jakby nie było znaków diakrytycznych (Cackiewicz, Čapek, Cat).

Indeksy

1. Hasła w indeksach (osób, rzeczowym, nazw geograficznych itp.) powinny być uszeregowane alfabetycznie zgodnie z zasadami języka polskiego; porządkuje się je z pominięciem przedrostków i rodzajników typu: de, von, der, die, das, a (an), the …
2. Niepolskie znaki literowe umieszcza się zgodnie z alfabetem polskim, tak, jakby nie było znaków diakrytycznych (Cackiewicz, Čapek, Cat).
3. W indeksach zagnieżdżonych powtarzające się elementy haseł zastępuje się kreską (półpauzą), z zachowaniem odpowiedniej interpunkcji.

Materiał ilustracyjny

1. Materiał ilustracyjny należy przygotować zgodnie z instrukcją przygotowania ilustracji do publikacji Wydawnictw UW. W przypadku przekazania materiału w formie elektronicznej lub slajdów autor jest zobowiązany dostarczyć tzw. wglądówki – skany lub czytelne odbitki ksero.
2. Należy przygotować spis ilustracji, spis map oraz tabel, które powinny zawierać numer kolejny obiektu, tytuł, nazwisko autora i/lub właściciela praw autorskich, źródło pochodzenia.

Inne elementy
Do tekstu głównego należy dołączyć inne elementy przyjęte w koncepcji artykułu, np. słowniki terminów, tabele itp.

Termin złożenia artykułu
Za ostateczny termin złożenia pracy przez autora lub tłumacza uważa się datę dostarczenia ostatniego fragmentu dzieła i od tej daty obowiązują terminy oceny i kwalifikacji dzieła podane w umowie autorskiej. 

Techniczne przygotowanie artykułu:

1. Objętość przygotowanego tekstu ustalana jest na podstawie liczby znaków (1 arkusz autorski liczy 40 000 znaków ze spacjami). Objętość pracy należy liczyć w następujący sposób: otwieramy zakładkę Narzędzia z listy rozwijalnej wybieramy polecenie Statystyka wyrazów przy włączonej opcji Z przypisami dolnymi i końcowymi odczytujemy liczbę znaków ze spacjami.
2. W przypadku wydruku: powinien być wykonany jednostronnie na papierze formatu A4 z zachowaniem marginesów: lewy 2 cm, prawy 3-4 cm, dolny i górny 2-2,5 cm oraz interlinii podwójnej (lub 1,5) jednakowej w całej pracy (dot. także przypisów i bibliografii).
3. Czcionka 11-12 pkt, preferowany Times New Roman lub Arial, jednakowa w całej pracy (dot. także przypisów i bibliografii), tekstu nie należy justować (powinien być dosunięty do lewego marginesu).
4. Całość tekstu, tj. części pracy oraz materiały dodatkowe, należy opatrzyć numeracją ciągłą.
5. Wersja elektroniczna tekstu powinna być zapisana w jednym z następujących formatów: MS Word, RTF lub TeX/LATeX (dla prac zmatematyzowanych).
6. Artykuł powinien być dostarczony za pośrednictwem poczty elektronicznej lub ewentualnie w formie papierowej na adres redakcji (zob. zakładka Kontakt).

Instrukcja przygotowania ilustracji w wersji elektronicznej

Każda ilustracja powinna być dostarczona w osobnym pliku, nazwy plików powinny odpowiadać nazwom (numerom) ilustracji w tekście. Uwaga: ilustracje osadzone w Wordzie, czyli włożone w plik elektroniczny zawierający tekst zapisany w Wordzie nie nadają się do dalszego wykorzystania. Można je umieścić w „maszynopisie” (czyli w pliku elektronicznym zawierającym całą pracę), ale poza tym wszystkie ilustracje należy dostarczyć w osobnych plikach przygotowanych następująco:

• mapy bitowe w formatach: .tif, .psd, .eps (dopuszczalne są formaty: jpg, .gif, .bmp, ale taki zapis powoduje pogorszenie jakości ilustr.),

• rysunki wektorowe – pliki otwarte – określenie grubości linii: linie konturowe 0,2 mm, linie wykresów – 0,4 mm, linie pomocnicze 0,15 mm. Różnicowanie natężenia szarości w elementach graficznych co 15 %K, ( w przypadku wielu elementów wymagających odróżnienia) można zaczynać od białych pól po 100% K), Opisy na rysunkach nie mniejsze niż 7 pkt. typograficznych – w zależności od rodzaju fontu (dobierając wielkość fontu należy uwzględnić występowanie symboli, frakcji), teksty czarne umieszczać na tłach o max. natężeniu koloru czarnego do 25% – (teksty zapisane wtedy jako nadruk na tle), teksty w kontrze nigdy odmianą light i nie mniejsze niż 8p, typograficznych) – zalecane odmiany fontów: Medium lub Bold,

• UWAGA – punkty typograficzne – są większe o 10% od punktów komputerowych.

Adobe Ilustrator w formatach.ai, .eps
Corel Draw w formacie.cdr
Windows Meta File w formacie .wmf

Pliki zapisane w formatach .cdr i .eps z fontami zamienionymi na krzywe nie pozwalają na wprowadzanie poprawek, dlatego:

• ilustracje kolorowe powinny być zapisane w modelu CMYK lub RGB (do zamiany na CMYK – ze świadomością zmiany kolorystyki, skala RGB – bogatsze odcienie, skala CMYK – znacznie uboższa skala kolorystyczna CMYK: C – cyan, M- magenta, Y- yellow, K- blacK,

• szarości w ilustracjach powinny zawierać się w przedziale: w fotografiach kolorowych zakres świateł i cieni od 8%-90% K, natomiast czarno-białych można zastosować podobnie 8% – 90% K – musi być kontrast na ilustracji (szczególnie do druku offsetowego),

• rozdzielczość map bitowych w skali 1:1 nie powinna być mniejsza niż 300 dpi dla ilustracji wielotonalnych (inaczej siatek czyli fotografii). Ilustracje tego rodzaju mogą być skalowane +- 25% – wynika to z konieczności kadrowania ilustracji, wyjmowania elementów z obrazka, tworzenia kolumn ilustracyjnych – dlatego dobrze, jeżeli dostarczane fotografie są większe od docelowych formatów kolumny w książce,

• rozdzielczość map bitowych powinna wynosić 600 dpi dla ilustracji jednotonalnych (inaczej kresek czyli rysunków), – takie rys. powinny być wykonane, do danej książki, jednorodnie i w skali 1:1.

Uwaga dotycząca ilustracji przygotowanych w programie Corel Draw: jeśli w opisach występują indeksy, zmniejszenie powinno być zadawane ręcznie (nie powinny być zmniejszane funkcją).