HISTORIA CZASOPISMA

„Prace Filologiczne”, założone w 1884 roku przez Adama Antoniego Kryńskiego, to najstarsze czasopismo filologiczne w Polsce, unikatowe między innymi ze względu na bogatą, długą i ciągłą tradycję. Skupiało ono wokół siebie najwybitniejszych polskich filologów. Publikowali tu m.in.: Jan Baudouin de Courtenay, Jan Karłowicz, Aleksander Brűckner, Władysław Nehring, Jan Bystroń, Stanisław Dobrzycki, Stanisław Pigoń, Julian Krzyżanowski, Ignacy Chrzanowski, Roman Pollak, Mirosław Zygmunt Łempicki, Wiktor Porzeziński, Stanisław Szober, Stanisław Słoński, Władysław Kuraszkiewicz, Zenon Klemensiewicz, Tadeusz Lehr-Spławiński, Zdzisław Stieber, Witold Doroszewski.

Kiedy w 1963 roku wznowiono wydawanie czasopisma, zyskało ono profil językoznawczy. Ważne rocznice (m.in. 120. rocznica założenia „Prac Filologicznych”) stały się okazją do dyskusji nad tradycją filologii i nad możliwością przywrócenia pismu ogólniejszego charakteru filologicznego. Zaowocowało to powołaniem w roku 2008 dwóch równoległych serii periodyku: językoznawczej i literaturoznawczej. W roku 2011 seria literaturoznawcza przekształciła się w „Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo”.